De vriend van de wind
Heel lang geleden, in Marokko, leefde er een jongen die Amir heette. Hij woonde met zijn familie in een klein dorp aan de rand van de Sahara-woestijn. Overdag was het er bloedheet, en de zon brandde op het zand alsof het vuur was. ’s Nachts werd het juist ijskoud, en de hemel stond vol met duizenden sterren. Amir hield van de woestijn. Hij hielp zijn vader met de kamelen en bracht ze elke ochtend naar plekken
waar nog een beetje gras groeide. Amir praatte altijd zacht tegen de kamelen, alsof ze hem konden verstaan.
De vreemde fluisterstem
Op een middag zat Amir boven op een hoge duin. Hij keek naar het eindeloze zand en voelde de warme wind langs zijn gezicht waaien. Plotseling hoorde hij iets. Eerst
dacht hij dat het het ruisen van het zand was, maar toen klonk het duidelijker. De wind fluisterde zijn naam. En gaf hem een waarschuwing over wat er aan zat te komen. Een grote zandstorm die hun dorp en alles daaromheen zou bedekken!
De jongen die luisterde naar de wind
Amir vertrok terug naar zijn dorp en vertelde wat hem was overkomen. Hij begon te vertellen maar er was eigenlijk niemand die hem echt geloofde. Maar de oma van Amir, een oude vrouw met zilvergrijs haar, keek hem aandachtig aan. Ze zei dat de wind alleen luistert naar de mensen die willen luisteren. Dankzij
haar woorden begonnen de mensen toch te luisteren. Ze pakten hun spullen, brachten de dieren naar veilige plekken en maakten hun tenten stevig vast met touwen.
De storm komt eraan
Tegen de avond werd de lucht donkerder dan ooit. De zon verdween achter een
muur van zand die zich aan de horizon ophoopte. Het was stil, te stil. Zelfs de kamelen maakten geen geluid. Toen begon het te waaien. Eerst een zachte bries, toen een harde wind, en daarna een brullende storm. Het zand vloog overal heen. De mensen doken in hun tenten en hoopten dat het snel over zou gaan. Amir zat dicht bij zijn oma, die zachtjes woorden fluisterde. “Dank je, wind,” zei ze. “Dank je dat je ons hebt gewaarschuwd.”
De stilte na de storm
De volgende ochtend was het stil. Het zand lag in grote bergen, en sommige hutten waren half bedekt. De mensen kwamen voorzichtig naar buiten. De zon scheen weer, en het leek alsof de woestijn helemaal nieuw was. Amir keek om zich heen. Alles was veranderd, maar niemand was gewond. De dorpsbewoners kwamen naar hem toe. Ze bedankten hem en zo werd Amir de held van het dorp.
De vriend van de wind
Vanaf die dag luisterde Amir elke dag naar de geluiden van de natuur. Hij kon horen wanneer regen op komst was, wanneer er kamelen verdwaald waren, en zelfs wanneer een zandstorm ver weg begon te waaien. De mensen uit andere dorpen kwamen naar hem toe voor raad. Ze noemden hem “Amir, de vriend van de wind.” Hij hielp iedereen die wilde luisteren naar de stem van de woestijn.
De les van de woestijn
Amir groeide op tot een wijze man. Hij leerde zijn kinderen en kleinkinderen dat de natuur vol verhalen zit. Ook leerde hij hen over dat ze goed moesten luisteren naar wat de natuur hen te vertellen heeft. En tot op de dag van vandaag vertellen de mensen in de Sahara het verhaal van de jongen die de wind kon horen praten, en die zijn dorp redde door te geloven in wat hij voelde.
Wist je dat?
-De Sahara niet alleen uit zand bestaat, maar ook uit bergen, rotsen, en oases?
-Kamelen zijn de “schepen van de woestijn”, ze kunnen wel een week zonder water en weten de weg vaak beter dan mensen!
-De wind die in de woestijn waait, wordt de Sirocca genoemd. Soms is hij voelbaar tot in zuid-Europa!
-S’ nachts staan er heel veel sterren aan de hemel, daarmee lezen reizigers af waar ze heen moeten!
-In de woestijn leven heel erg veel dieren! Zoals slangen, schorpioenen, spinnen en zelfs woestijnkatten!
“Balla? Ik ken dat verhaal! Mijn oma vertelde me dit altijd toen ik nog in Afrika woonde! Ik woonde niet in de Sahara, maar toch was dit een heel belangrijk verhaal toen ik opgroeide.” Aimée lacht en krijgt een twinkeling in haar ogen voor ze verder vertelt: “Ze leerde mij ook altijd om te luisteren naar de natuur. Ik doe dat ook nog steeds!” Balla glimlacht en kijkt naar de horizon. “Ja Aimée, dat is heel goed van je. De natuur kan ons zo veel vertellen over wat er aan komt. Voor de mensen uit de Sahara is dit een van de belangrijkste lessen die je mee
krijgt.” “Hoe weet jij het dan ook Balla?” vraagt Aimée. “Ik ken elk verhaal en elke legende of mythe. Tuurlijk ken ik het verhaal van Amir!”
Elk volk heeft zijn eigen verhalen die van generatie tot generatie doorgegeven wordt. En verhalen? Die mogen nooit uitsterven!
